HSP:(Over)leven in een wereld waar tijd, productie, geld en snelheid de boventoon voeren
Soms heb ik momenten waarop ik me werkelijk vanuit de grond van mijn hart afvraag of ik niet per ongeluk op de verkeerde planeet ben geboren. Ik kijk naar de mensen om me heen en ik zie ze rondrennen, hard werken, deadlines halen, geld verdienen en vooral zoveel mogelijk proberen te produceren in zo weinig mogelijk tijd. Mensen die jarenlang hebben geleerd om uiteindelijk een baan te vinden waarin ze steeds hogerop kunnen klimmen, naar een betere functie met een hoger salaris. Om vervolgens elke ochtend de wekker te vervloeken en hem het liefst uit het raam te willen smijten vanwege het ruw verstoren van de nachtrust.
De avonden en weekenden zijn gevuld met allerlei sporten of hobby’s, waarin ze opnieuw zo goed mogelijk willen presteren. Vrienden en een druk sociaal leven maken het plaatje compleet. Dag in dag uit zijn we onderweg, onderweg naar meer, naar beter, naar groter en sneller. Minstens één keer per jaar wordt er een korte uitvlucht uit deze ratrace gepland, we noemen het ‘vakantie’.
Het lijkt alsof de gehele mensheid alleen nog maar onderweg is, massaal in een tredmolen, waarbij ik me steeds vaker angstvallig begin af te vragen; onderweg waarnaartoe?
Het leven is voor veel mensen een vorm van overleven geworden, steeds meer banen lijken te verdwijnen als sneeuw voor de zon en ook het geld lijkt steeds sneller de portemonnee uit te vliegen. De uitgaven stijgen terwijl de inkomsten dalen, langzaam begint de wanhoop toe te slaan. Leven en lijden lijken onlosmakelijk met elkaar te zijn verbonden. Althans, dat is wat de meeste mensen zijn gaan geloven.
En terwijl de meeste mensen om me heen lijken door te draaien, lijkt het voor de buitenwereld alsof ik voornamelijk stil blijf staan.
Uitbraak uit de kooi die het leven wordt genoemd
Ik was 18 jaar toen ik heel helder begon te beseffen dat het me niet meer ging lukken om mee te lopen in deze tredmolen, op één of andere manier leek mijn lichaam er gewoon niet voor te zijn gemaakt. Hoe hard ik ook probeerde om gewoon mee te doen, jaar in jaar uit, mijn lichaam werkte keihard tegen. Enkel met zware pijnstillers en een verdoofde geest lukte het me met vallen en opstaan om mijn dagen door te komen. Ik voelde me een beetje een gewonde rat in een kooi vol met actief springende adhd ratjes. Blijkbaar moest er iets mis met me zijn.
Na een lange worsteling en vaak in gevecht te zijn geweest met mijn lichaam realiseerde ik me dat ik dit gevecht nooit zou gaan winnen. Het was een 8 jaar durende, dagelijkse, zware hoofdpijn die me uiteindelijk deed beseffen dat ik duidelijk niet degene was die aan het hoofd van mijn leven stond. Het was alsof mijn lichaam me smeekte om het heft in eigen hand te nemen. Het werd tijd voor een nieuwe weg, het werd tijd om de kooi te gaan verlaten, wat in mijn geval betekende dat ik het schoolleven ging verlaten.
Sinds mijn ‘uitbraak’ heb ik veel dingen voor mezelf op een rijtje kunnen zetten. Allereerst wilde ik weten waar het nou werkelijk om draait in het leven, waar was al dit lijden toch goed voor? Ik was uitgeput en zwaar teneergeslagen, klaar om mijn hele zogenaamde leven op te geven. Ik begon te leren dat juist in de weerstand tegen mijn diepe verlangen naar een zinvollere en zachtere manier van leven, mijn lijden ontstond.
Het werd tijd om mijn strijd op te geven en me af te vragen wat werkelijk belangrijk voor me is, waar mijn hart van begint te dansen en waar mijn passie ligt. Allerlei vormen van vrijwilligerswerk en thuisstudies kwamen op mijn pad, waardoor ik eindelijk zelf het tempo kon bepalen en allerlei richtingen kon proberen. Maar ondanks de mogelijkheid om zelf mijn dagen in te delen bleef ik het heel gek vinden om één richting te kiezen en daar vervolgens mijn dagen mee te gaan vullen. Alsof ik constant wegliep voor het leven zelf in al zijn variëteiten. Daarnaast bleef mijn lichaam veel weerstand bieden wanneer ik een baantje aannam en een poging deed om een doorsnee ‘werkweek’ te handhaven. Langzaam werd het me duidelijk dat ik op één of andere manier niet in een dergelijke structuur pas.
We zijn vergeten wie we ‘zijn’
Tot op de dag van vandaag voel ik me regelmatig een vreemde op deze aarde, alsof ik constant tussen wal en schip val. Er gaat geen week voorbij waarin mijn keuzes en overtuigingen ter discussie worden gesteld, als het niet door de mensen om me heen is dan wel door mezelf. Er gaat bijna geen halve week voorbij waarin me wordt gevraagd welke opleiding ik volg of waar ik werk. Er gaat geen dag voorbij waarin ik mezelf afvraag of ik nog op de juiste weg zit en of de adviezen van de mensen om me heen me dichter bij mijn doel brengen of juist verder ervan af. En er gaat bijna geen moment voorbij waarop ik mezelf met pijn in mijn hart afvraag hoe de engelen om me heen hun rol als mens met zo’n grote overtuiging kunnen spelen dat ze zijn vergeten wie ze in werkelijkheid zijn. En hoe ik dit ook zelf ooit kon vergeten. Terwijl er ergens diep binnen in mij een herinnering leeft aan een tijd waarin we allemaal samen leefden op een manier die voor ons allemaal prettig voelde, in ons eigen ritme en vanuit onze eigen wijsheid. Een manier van leven waarin we alle ruimte hadden om onze talenten te ontdekken en onze volle potentie te leven, in verwondering van het leven en in vrede met elkaar.
Het is alsof ik in mijn eigen wereldje leef waar mijn manier van leven heel normaal is, maar voor de mensen om mij heen toch duidelijk heel afwijkend. Een voorbeeld hiervan is een bezoekje aan het bos. Terwijl het bos voor mij de ultieme plek is om tot rust te komen en te ‘zijn’, is het voor de meeste mensen vooral een plek waar ze iets komen ‘doen’. Van simpelweg de hond uitlaten, hardlopen, wielrennen, wandelen, tot foto’s maken of picknicken. Voor mij is een uurtje in het bos een manier om me los te maken van de hectiek van onze maatschappij en me terug te trekken in mijn veilige haven, een plek zonder de berg aan prikkels en informatie die dagelijks op me afkomen. Regelmatig ga ik een tijdje tegen een boom zitten, sta ik een tijdje stil in de zon en visualiseer ik hoe de stralen mijn aura reinigen, maak ik contact met Moeder Aarde of leg ik mijn hand tegen een boom. Wanneer ik contact maak met de energie van een boom dan ben ik gefascineerd door de kracht die hij uitstraalt, de kracht die diep vanuit zijn wortels mijn hand binnenstroomt en me inspireert om net zo geaard in mijn lichaam aanwezig te zijn. Zijn bladeren die hoog in de lucht de wind vangen en zachtjes heen en weer wiegen, terwijl de stam dicht bij de aarde stevig en sterk op zijn plek blijft staan.
Terwijl ik gisteren in het bos liep, totaal in vrede met mezelf en de prachtige natuur om me heen, kwam er plotseling een man op blote voeten op me af rennen. Het duurde niet lang voordat ik besefte dat hij aan het ‘hardlopen’ was en niet zozeer op mij af kwam, gelukkig maar! Voor het eerst kon ik me losmaken van het idee dat hardlopen een sport is, goed voor je conditie en heel normaal. Opeens vond ik het eigenlijk best heel gek en grappig dat deze man zo hard aan het rennen was op zijn blote voeten. ‘Jeetje wat heeft die man een haast’, bedacht ik me dan ook. En terwijl hij hijgend langs me heen rende en me begroette, vervolgde ik mijn weg, op zoek naar een mooie boom om contact mee te maken.
Nog geen minuut later stond ik met mijn hand tegen een boom, te genieten, toen ik opeens de hijgende man achter mij steeds dichterbij hoorde komen, hij was blijkbaar heen en weer aan het rennen. Mijn hartslag versnelde even, dit was het moment waarop ik voorheen altijd meteen doorliep zonder om te kijken. Veel mensen hebben de neiging me altijd heel gek aan te kijken wanneer ik bij een boom blijf staan, alsof ik een afwijking heb of nog nooit een boom heb gezien. Zelfs op momenten waarop ik een tijdje op een bankje in het bos ging zitten kreeg ik vragen als ‘ben je even aan het uitrusten?’ of ‘ben je de vogels aan het tellen?’. Veel mensen vinden het heel gek om ‘niets’ te doen en gewoon te genieten, alsof het een schande is.
Deze keer besloot ik het anders aan te pakken, waarom zou ik niet gewoon bij een boom kunnen blijven staan, als ik dat nou gewoon fijn vind? De man rende langs me heen zonder iets te zeggen en ik was opgelucht, gelukkig geen rare blik of opmerkingen. Even later liep ik weer verder toen opeens de rennende hijgende man op blote voeten opnieuw op me af kwam rennen. Deze keer zou ik er niet zonder opmerking af komen. De man keek me aan, nog steeds hijgend en op blote voeten, en vroeg me verbaasd: “sta je ergens op te wachten?” Wat een gekke vraag, dacht ik, maar ik glimlachte beleefd, zei ‘nee’ en liep verder. Achteraf kon ik een nieuwe glimlach niet bedwingen en opeens bedacht ik me hoe hilarisch onze ontmoeting er vanuit de hemel uit moet hebben gezien. Een man op blote voeten die door het bos aan het rennen is en ‘normaal’ wordt gevonden, en een meisje die door heel rustig haar hand tegen een boom te leggen en te genieten van de stilte, allerlei vragen oproept. Blijkbaar zijn we zo gewend om constant allerlei dingen te ‘doen’, dat we zijn vergeten hoe we gewoon kunnen ‘zijn’.
Onder de oppervlakte
Hoewel het er aan de buitenkant misschien uit ziet alsof ik inderdaad maar blijf wachten en stilstaan, gebeurt er binnen in mij ontzettend veel. Afgelopen jaar heeft mijn hele leven een grote transformatie ondergaan. Met mijn intrek in een verbouwde woonboerderij, ruim een half jaar geleden, is mijn thuishaven veranderd in een leerschool, waar ik elke dag groei en ontwikkel. Ik deel mijn woonruimte namelijk met zeven andere mensen in de leeftijd van 40 t/m 67, waardoor we een zogeheten ‘woongroep’ vormen. Acht mensen in totaal, met een eigen visie, een eigen mening, een eigen ritme en een geheel eigen manier van leven. Het kan een enorme uitdaging zijn om samen in harmonie te leven en tegelijkertijd het gevoel te behouden dat je lekker je eigen gang kunt gaan in je eigen huis, waarbij het er soms op neer komt dat dit gewoon even niet kan.
oppervlakte
Zo blijken mijn komst op aarde en mijn worsteling met de huidige manier van leven toch niet helemaal ‘toevallig’ te zijn
Terwijl ik nog maar net aan het begin van mijn levensreis sta hebben mijn huisgenoten al een lange reis achter zich liggen. Het is vaak heel verleidelijk om mee te gaan in hun opvattingen en levenslessen, want wie ben ik om de discussie aan te gaan..
Stapje voor stapje leer ik gelukkig om voor mezelf op een rijtje te zetten wat mijn eigen ‘waarheid’ is en waar ik achter wil staan. Zo leer ik om respect te hebben voor andermans mening en tegelijkertijd trouw te blijven aan de mijne.
Vele angsten heb ik overwonnen, van de angst om te ontdekken wie ik ben zonder kleren en uiterlijke schijn tot het steeds meer mijn mening leren uiten en mijn eigen keuzes blijven maken. Mijn eigenwaarde is erg gegroeid, ik ben meer gaan schrijven en de kleine dingen in het leven gaan waarderen. Maar het blijft een uitdaging om mijn eigen ritme te handhaven binnen een groep en het is de balans tussen me afzonderen en verbinden die me erg bezighoudt.
Desondanks voel ik me een completer mens en heb ik het gevoel dat ik voor het eerst echt op de goede weg zit, alleen zijn er weinig mensen om me heen die dit kunnen zien en me hierin kunnen steunen. Zij kennen me te kort om te zien hoe mijn binnenwereld langzaam is getransformeerd, ze krijgen geen vat op de kracht die sluimerend in mij aanwezig is en staat te springen om naar buiten te schijnen. Juist daarom is het zo belangrijk voor me geworden dat ik mijn eigen beste vriendin leer zijn, zodat ik mezelf onvoorwaardelijk blijf steunen en mezelf blijf herinneren waarom ik bepaalde keuzes maak. Vaak lijkt het er voor mijn omgeving uit te zien alsof ik allerlei gekke bokkensprongen maak, terwijl deze sprongen mij in feite juist dichter bij mijn doel brengen, dichter bij mezelf. En ach, af en toe een gekke sprong tussendoor houdt het leven ook wel weer spannend.
Sinds mijn persoonlijke- en spirituele ontwikkeling in een sneltreinvaart terecht zijn gekomen, ben ik gaan leren dat de gehele mensheid klaar is voor een grote omwenteling, een nieuwe manier van leven. Een manier die meer wordt aangestuurd vanuit ons hart en ons werkelijke verlangen, in plaats vanuit ons verstand dat gericht is op controle en prestatie. Een manier van leven zoals het leven op aarde eigenlijk bedoeld was. Zo blijken mijn komst op aarde en mijn worsteling met de huidige manier van leven toch niet helemaal ‘toevallig’ te zijn.
Een anker in mijn leven
Met de komst van een nieuwe liefde in mijn leven voel ik me werkelijk gezegend. Na allerlei korte relaties te hebben gehad waarin ik moeite had om mezelf te blijven nam ik me voor om maar even een tijdje single te blijven. Juist doordat ik het zoeken opgaf creëerde ik ruimte voor iets nieuws, een energie die mijn leven zou verrijken in plaats van nog ingewikkelder maken. Het deed me herinneren aan een tekst die ik zo prachtig vind: ‘When you stop chasing the wrong things, you give the right things a chance to catch you!’
Ik besloot om het eens geheel anders aan te pakken. Ik deed net alsof er al een prachtige liefde in mijn leven was verschenen en ik besloot me te gaan gedragen als iemand die een geweldig persoon naast zich heeft staan. Ik probeerde me weer voor de geest te halen hoe het voelt om tot over mijn oren verliefd te zijn en me te verwonderen over alle schoonheid om me heen. Ik glimlachte veel naar mezelf in de spiegel en keer op keer zei ik ‘Ik hou van je, ontzettend veel’ tegen mijn eigen spiegelbeeld. Ik visualiseerde dat ik op een prachtig strand stond met twee sterke armen om mijn middel, de omhelzing waarin ik me het allergelukkigst voelde en sterker dan ooit tevoren. Ik stelde me voor hoe ik eruit zou zien wanneer ik echt dolgelukkig zou zijn, de twinkeling in mijn ogen en mijn hart dat het liefst zou willen schreeuwen van geluk. Ik ging mijn aandacht richten op hetgeen waar ik diep van binnen werkelijk naar verlangde, in plaats van op de afwezigheid ervan. Mijn gevoel van binnen begon te veranderen, ik voelde een bepaalde rust over me heen komen en ik voelde de liefde voor mezelf groeien.
IMG 0731 001 HSP:(Over)leven in een
Nog geen twee weken later kreeg ik een reactie op een advertentie die ik nog ergens open had staan op internet, omdat ik het zo zonde vond om hem te verwijderen terwijl ik al had betaald. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht na het lezen van de reactie die ik kreeg, ‘wat een enthousiaste vrolijke jongen!’, was mijn eerste gedachte. Een eerste ontmoeting liet niet lang op zich wachten en de eerste vonken sprongen over. Zijn komst bleek een ware verademing voor me.
Nu kan ik vol vertrouwen en met zekerheid zeggen dat deze prachtige persoonlijkheid degene is met wie ik dolgraag een leven wil delen. Het voelt alsof ik hem na vele levens samen weer tegen ben gekomen. De gesprekken die we voeren geven me zoveel rust, kracht en een diep gevoel van liefde en waardering. Gesprekken waarin ik al mijn twijfels en zorgen over mijn leven en de huidige collectieve manier van leven kan delen en toch niet gek wordt aangekeken of reacties krijg als “ach joh, maak je maar niet zo druk, het komt wel goed”.
Terwijl ik mijn gedachten en ideeën met hem deel kijk ik naar zijn gezicht en zie ik herkenning in plaats van verbazing en afkeuring. Een levensvisie die we beiden kunnen delen en waarin we elkaar kunnen inspireren. De warme blik in zijn ogen geeft me het gevoel alsof ik de hele wereld aan kan. Het voelt als een groot geschenk om iemand aan mijn zijde te hebben die me niet ondervraagt of probeert te veranderen, maar me helemaal accepteert zoals ik ben en me niet anders zou willen. Net zoals ik hem niet anders zou willen dan wie hij in werkelijkheid is.
Het zal geen toeval zijn geweest dat hij pas in mijn leven verscheen op het moment waarop ik allereerst mezelf begon te accepteren en lief te hebben. Hij is een anker voor me geworden, een rustpunt in mijn leven en degene aan wie ik het allerliefst mijn aandacht en liefde schenk. Samen met hem is het leven zoveel waardevoller en avontuurlijker voor me geworden en vind ik steeds meer redenen om dankbaar voor te zijn. We beseffen heel goed hoe kostbaar de liefde tussen ons is en we blijven onszelf eraan herinneren hoe dankbaar we zijn met elkaar, hoe blij we van elkaar worden en hoe we onafhankelijk van elkaar zijn gegroeid sinds onze ontmoeting. We delen ons geluk in vele brieven die we aan elkaar schrijven, zodat we steeds weer even stil kunnen staan bij het wonder dat ‘echte liefde’ heet.
Maar naast al het geluk kom ik ook met hem samen in allerlei situaties terecht waarin steeds weer dezelfde vragen voor mijn voeten worden geworpen. “Ga je nog naar school? Oh niet? Heb je dan al een baan? Ook niet? Wat doe je dan?”
Vragen waarbij ik het toch steeds weer een beetje benauwd krijg en ik liever niet vertel dat ik een uitkering krijg, omdat ik me er soms een beetje voor schaam of het gevoel krijg me dubbel zo hard te moeten bewijzen. Alsof ik een soort schuld heb af te lossen. Vragen waar zelfs mijn vriend niet zo één, twee, drie een antwoord op heeft. Soms vind ik het gewoon echt verdraaid moeilijk om mijn rol als mens goed te spelen en vraag ik me oprecht af hoe lang het nog gaat duren voordat ik eens rustig kan ademhalen, mijn eigen dingen kan doen zonder mijn beweegredenen te hoeven verklaren. Maar zolang ik blijf luisteren naar mijn hart, gestaag mijn eigen weg blijf volgen en blijf geloven in de liefde, zal alles goed komen.
Ik vertrouw erop dat ik een manier zal vinden om geld te verdienen met iets waar ik veel energie van krijg, iets wat ik lichamelijk goed vol kan houden en waar ik iets mee bij mag dragen aan een mooiere wereld. Ik vertrouw erop dat ik een manier zal vinden om een gelukkig leven te leiden, op mijn eigen manier, in mijn eigen tempo, in harmonie met de mensen om me heen.
Zo vind ik langzaam troost in de gedachte dat het er in de toekomst allemaal iets gemakkelijker en moeitelozer uit zal gaan zien, en kijk ik uit naar het moment waarop de mensen om mij heen zullen ontwaken en zich weer langzaam gaan herinneren wie ze in werkelijkheid zijn, prachtige engelen. Het moment waarop we samen een hemel op aarde zullen gaan creëren. Want liefde overwint alles, daar ben ik van overtuigd!
Door: Willemijn Hofland
